W roku 1984 trzeba było zapełnić lukę między modelem Giulietta T116, a Alfą 6. Podwozie przejęto z modelu Alfetta i już widać, że 90ka posiada wizytówkę Alfy w tamtym okresie – układ transaxle(typ 162) oraz silniki- V6 montowano od większego brata – Alfy 6. W zawieszeniu zastosowano podwójne wahacze z belką skrętną z przodu i oś de Dion z tyłu. Hamulce tarczowe z przodu i z tyłu, więc jak to w transaxle, tylne tarcze znajdowały się przy moście napędowym. Samochód na płycie Alfetty otrzymał nadwozie stylizowane przez Bertone. W rezultacie współczynnik oporu powietrza wynosił Cx=0,37. Najciekawsze jednak jest to, że pod przednim zderzakiem znajdował się otwierany spojler, który rozwijał się po przekroczeniu pewnej prędkości i wspomagał chłodzenie silnika…
Wyposażenie – jak na late 80te – było bardzo bogate, wręcz luksusowe. W standardzie szyby elektryczne z przodu (opcjonalnie z tyłu), elektrycznie ustawiane fotele, zagłówki przy każdym miejscu siedzącym. Wersja Gold Colverleaf posiadała wszystkie szyby elektryczne, komputerową deskę rozdzielczą, centralny zamek, wspomaganie kierownicy, metaliczny lakier, a to chyba mała część całej listy dodatków. Napisałem, że wersja Gold posiadała komputerową deskę rozdzielczą, czyli tzw digital. Nie pokazywała ona prędkości samochodu i silnika cyfrowo, jak to robi digifiz w Golfie, tutaj jest pas diod opisany skalą. Kolor diod podający prędkość był zielony, zaś diody podające prędkość obrotową silnika miały kolor zielony do okolic 5500obr/min, wyżej były już żółte i na końcu czerwone. Cyfrowo wyświetlany był tylko bieg.
Wnętrze miało kolor szary, bądź szaroniebieski, zależnie od wersji – z dwóch różnych materiałów. Najciekawsze jest to, że przyciski od otwierania szyb nie były na drzwiach, nie było ich na panelu środkowym, nie było ich również za lewarkiem zmiany biegów. Były na podsufitce, w pobliżu lampki wewnętrznej.
Można było wybrać jedną z pięciu wersji silnikowych. Pierwszy z nich to silnik 1.8 o mocy 120KM, następny to 2.0 na wtrysku, wyposażony w zmienne fazy rozrządu o mocy 128KM, następnie można było wybrać V6 o pojemności 2.0 i mocy 132 KM, flagowa jednostką był silnik 2.5 V6 o mocy 156KM. Paletę silników uzupełniał Turbo Diesel o pojemności 2.4 i mocy 110 KM.
Alfa 90 była przeraźliwie awaryjna. Zawsze trzeba było się wystrzegać zaawansowanej elektryki, która przypominała o sobie w najmniej oczekiwanym momencie. Nawiewy powietrza nie zawsze chciały się włączyć, szyby po opuszczeniu nie chciały wrócić do swojej pierwotnej pozycji. Problemy mogły być również wtedy, gdy włączało się wycieraczki przy włączonych światłach, albo jedno, albo drugie działało zbyt słabo, albo w ogóle któreś z nich przestało działać. Zdarzało się, że w miesiąc od wyjazdu z salonu na światłach robiła się “dyskoteka”. Plastiki we wnętrzu były koszmarne, a do tego często brakowało im spasowania. Ta Alfa zepsuła dobitnie wizerunek marki, jednak szefowie spróbowali coś zrobić, aby to zmienić.
W roku 1986 powstała wersja Super, miała ona niewielkie zmiany w stosunku do zwykłej 90-tki. Do tych najbardziej widocznych można było zaliczyć nowy grill, który miał więcej wzdłużnych pasków, zmieniono nieco wygląd wnętrza, do tego zmieniono jego kolory oraz zaprojektowano nowe, wyprofilowane fotele. Układ elektroniczny wzbogacono o ABS (co znaczy, że jest to pierwsza Alfa Romeo z ABSem), do Turbo Diesla wrzucono mniejszą turbosprężarkę, zmieniono przełożenia skrzyni biegów, a na niektóre rynki do 2.5-litrowej V6 zamontowano katalizator. Silnik 2.0 na gaźnikach został wycofany z oferty. Najważniejsze jest jednak to, że poprawiono jakość ogólnego wykonania, jednak świat motoryzacyjny został zrażony poprzednia wersją 90-tki tak, że nikt już nie chciał o niej słyszeć. Produkcję wozu zakończono w roku 1987.
Dane ogólne
Lata produkcji: 1984-1987
Fabryka: Arese, Włochy
Projektant: Bertone
Poprzedniczka: —
Następczyni: Alfa Romeo 164
Spokrewnione: Alfa Romeo 75, Alfetta
Konkurencja: FIAT Croma, Lancia Thema
Opracowanie: fiergloo
